Onze en jullie verhalen

Een spontane bijdrage FELLOWSHIP  Jan de Koning | RC Ridderkerk | Vleesveredeling

De eerste bijeenkomst clubzaken:

De voorzitter vroeg na de vorige clubzaken om mij eens te buigen over mijn functie als verantwoordelijke voor Fellowship en hoe ik daar dan wel inhoud aan gaf.

Oei, wat nu? Deze functie heb ik uiteraard over mogen nemen van mijn voorganger.

Die gaf aan dat dit toch wel de zwaarste functie was binnen Rotary, omdat alle leden zonder functie hier onder vallen, waarmee het de meest uitgebreide commissie binnen onze club is.

Daarentegen viel het werk nogal mee zo meldde hij mij, want met deze constatering hielden de toenmalige activiteiten op. 

Daarmee ben ik eigenlijk aan het eind van mijn presentatie gekomen.

Toch wil ik mij er niet zo maar van af maken. Doordenkend over Fellowship kom ik tot de conclusie dat dit wel degelijk een onderwerp van aandacht dient te zijn. Fellowship betekent kameraadschap, iemand is niet alleen verbonden met de club en toegelaten tot de club, maar betekent ook een verplichting van de overige leden om iemand een plaats te geven en het gevoel van een warm welkom te geven.

Dit houdt niet op ook niet als iemand al jaren lid is. Het is en blijft ons aller verantwoordelijkheid. Hoe dit nu in de praktijk vorm te geven. Dat valt voor mij niet mee. Waarmee ik niet wil zeggen dat ik asociaal ben, maar ik ben achteraf gezien uitsluitend op mijn werk in de slagerij geconcentreerd geweest, waarbij uiteraard in het bedrijf het menselijk aspect ook noodgedwongen aan de orde kwam, zij het in een totaal andere context.

 Onze club van een afstand beschouwd, zie ik dat een aantal leden, al voor zij bij de club kwamen, verbonden waren door een al eerder bestaande vriendschap of door zakelijke contacten waardoor er een onderling hechtere band ontstaan is.

Daar is uiteraard niets mis mee.

Een natuurlijk gevolg is wel dat je als goede bekende/relatie elkaar al tijdens het “socilazing” halfuurtje opzoekt, samen aan tafel gaat zitten etc. Wel moeten wij er op bedacht zijn groepsvorming binnen de club te voorkomen.

 Ook zijn er leden die (om zo maar te zeggen) als alleenstaande binnen gekomen zijn. Dan kom je minder vertrouwd binnen en moet het feitelijk een zorg zijn van alle leden om een lid niet alleen een warm welkom te geven, maar dat welkom gevoel ook op wat voor manier dan ook vorm te geven en te blijven geven.

Het mentorschap is daar een goede aanzet voor.

Daarnaast is Fellowship een punt van aandacht, wanneer er bij een lid zorgen zijn en nu moet ik eerlijk zijn, ik heb daar onvoldoende aandacht aan besteed, ik was mij daar onvoldoende van bewust, wetende dat in mijn voorzitter tijd dit de verantwoording was van de inkomend voorzitter onder de titel Clubservice.

 Maar nu concreet in onze club.

Gezien het voorgaande heeft ook de afscheids-app van een lid mij aan het denken gezet. Zag iemand dit aankomen? Zijn er meer leden die zich soms wat verloren voelen en zo ja hoe signaleren wij dat? Mensen zullen dit meestal niet vanuit zichzelf naar voren brengen. Graag hoor ik jullie mening / visie op Fellowship.Wat kan ik beter doen en in die zin voor de club betekenen?

Wie helpt mij?

De volgende bijeenkomst clubzaken.

 Vrienden na mijn betoog in de vorige “clubzaken” en oproep inzake Fellowship met het signaal wat een lid ons gaf, heeft het onderwerp mij niet los gelaten. Te meer omdat ik zelf dit ook zo gevoeld heb. Na mijn jaar als voorzitter en vervolgens uitgaand voorzitter had ik even geen functie en ook geen speciale opdracht. Na verloop van tijd vroeg ik mij af: wat doe ik hier eigenlijk nog, ik voelde mij niet zozeer buitengesloten, maar ook niet meer verbonden.

 Gelukkig kreeg ik de vraag om een specifieke actie te organiseren, waarmee ik aan het werk moest en de club voor mij weer ging leven. Waarmee ik ook constateerde dat mijn gevoel niet aan de club te wijten was, maar dat de eigen inzet juist van belang is.

Desalniettemin moeten wij ons allen voor Fellowship verantwoordelijk voelen

 Het bijzondere is nu dat ik, nu ik er op let, signalen voel van leden die zich apart voelen staan. Dit naast het feit dat echtgenoten aangeven: het is jouw club en al die anderen hebben aan mij geen boodschap. Ik kan dat van echtgenoten begrijpen, maar wat betreft onszelf vind ik dat wij een oplossing moeten vinden om te voorkomen dat er nog meer leden zich voelen apart staan.

Kom maar op met ideeën!!

Ik heb er alvast één: laten wij een systeem bedenken waardoor wij de maaltijd altijd op een willekeurige plaats nuttigen, zodat wij niet automatisch naast die vrienden zitten die wij toch wel spreken. Bijvoorbeeld door bij binnenkomst een nummer uit een doos te halen wat correspondeert met een stoel aan tafel. Met als resultaat dat wij niet als automatisme naast de vrienden zitten waar wij toch al zo een goed contact mee hebben. Naar mijn mening verrijkt dit de onderlinge betrokkenheid en is een aanzet tot voorkoming van eenzaam voelen.

Nogmaals: Kom maar op met ideeën!!