Verslag bijeenkomst d.d. 6 mei 2010

Rotary Club Hillegom – Lisse

Koos Visser: vanochtend was er een persconferentie over het ongeluk met een toestel van Turkish Airlines. De radiohoogtemeter was niet de directe oorzaak. Dat instrument (en de vervangers ervan) werkte wel meer niet goed, dat is als niet belangrijk ervaren. 2 Dagen eerder is hetzelfde gebeurd, toen is er wel adequaat ingegrepen. Het toestel moest een korte indraai maken en er werd niet automatisch gas bijgegeven, wat normaal is als je het glijpad hoog ingaat, zoals de hoogtemeter dacht en dat gebeurde in werkelijkheid laag. Toen begon de stuurknuppel te schudden. Tot dat moment was alles nog te redden geweest. De piloot in opleiding reageerde goed en gaf inderdaad gas bij. Toen nam de captain het over. Deze wachtte te lang met het geven van meer gas. Hoe kan dat? Hij zat waarschijnlijk in een verkeerd scenario. Misschien had hij 20 jaar tevoren voor het laatst met deze situatie getraind.

Marianne Stelder: als orthopedagoge houd ik mij bezig met opvoeden in moeilijke situaties. Opvoeden vindt ook plaats bij ouderen: Postbus 51, 2 Minuten stilte op 4 mei, Roken is dodelijk, nummertjesautomaat bij de bakker. Voor jongeren en ouderen gelden dezelfde principes: timen, doseren, humor, consequent zijn.

Het "Jongetje met traan" heeft in menige huiskamer gehangen. Zijn verdriet raakte aan het eigen verdriet. Je kan ook ontroerd raken bij begrafenissen van mensen waar je geen contact mee had: Michael Jackson, Diana, Kennedy of een programma als Spoorloos.

Je voelt een brok in je keel als het verdriet van anderen aan je eigen verdriet raakt.

Hierna kreeg elk der aanwezigen een symbolische traan. Misschien helpt die het je te zien welke rol verdriet in jouw leven speelt.

Bijvoorbeeld: teleurstelling in een relatie, tegenslag in carrière, de partnerkeuze van een kind, je bent niet zo rijk als je wilde, omdat je vindt dat je broer door de ouder(s) beter behandeld is dan jij, kleinkinderen die je te weinig ziet.

Kortom je raakt getriggerd als een ander wel heeft wat jij zou willen hebben.

Een rouwproces kent 5 fasen:

·	Ontkenning, je kunt het nog even niet zien.

·	Hoe kan dat dan? Is die dood? Ik zag hem 2 dagen geleden nog fietsen. Je wilt uitleg en verduidelijking.

·	Zoeken naar een schuldige. Boosheid en protest komen hier vaak voor. In deze fase heb je het nog niet volledig laten doordringen.

·	Somberheid en eventueel depressie, contacten mijden, vluchten in alcohol of computergebruik.

·	Aanvaarding: als ik er nog wat van wil maken dan... In deze fase kun je dankbaar zijn om wat er wel is. Je kan een start van een nieuw leven maken en die traan houdt je wel steeds bij je. Lukt dit niet dan is er sprake van pathologische rouw.

Als iemand rouwt stel dan open vragen en toon interesse. Geef anderen de ruimte. Zeg dus niet: o ja toen zoiets bij mij gebeurde toen... Geef geen goede raad (ga eens een stukje fietsen). Erken de behoefte van de ander aan rust. Geef pas advies als daar om gevraagd wordt.

Peter van Dijk bedankt Marianne voor haar verhaal dat goed bij de Rotarygedachte hoort.