| 
										 
										
										  
										
										
										 HOERA, de wereld heeft de 21e december 
										2012 gelukkig overleefd en we kunnen dus 
										weer vol goede moed voorwaarts de 
										toekomst inkijken. 
										
										
										Maar de kerstperiode is traditioneel ook 
										een moment van reflectie. Terugkijken 
										naar wat er allemaal gebeurd is: privé, 
										zakelijk en in de wereld.  
										Op televisie zullen de 
										wereldgebeurtenissen van het afgelopen 
										kalender jaar uitgebreid de revue 
										passeren, dus daar zal ik verder niet 
										over uitwijden. 
										
										
										De privé en zakelijke ontwikkelingen 
										zijn toch veelal het beste binnen de 
										geborgenheid van het familieverband te 
										bespreken. Voor de één zijn het 
										vreugdevolle herinneringen, zoals 
										geboortes, een nieuw huis of een nieuwe 
										baan. Voor de ander soms ook nare 
										herinneringen, zoals het verlies van een 
										geliefde, vriend, ontslag of (bijna) 
										faillissement.  
										
										
										Uit eigen ervaring weet ik dat óók 
										Rotary hiervoor een hele geschikte plek 
										kan zijn. Binnen de beslotenheid van de 
										club hebben veel Rotarians in moeilijke 
										en emotionele periodes steun gevonden 
										bij hun fellow Rotarians.  
										En in vreugdevolle tijden is de club een 
										prachtige plek om dit met je 
										clubvrienden te vieren. 
										
										
										Kortom: een goede Rotary Club voelt als 
										een 2e familie. Daarom is het leuk en 
										goed om de echte familie ook met enige 
										regelmaat bij Rotary te betrekken, zodat 
										zij ook meer begrip krijgen waar en met 
										wie jij wekelijks enkele uren van je 
										kostbare tijd doorbrengt. 
										
										
										En wat mijzelf betreft: de 1e 
										helft van dit Rotaryjaar stond uiteraard 
										met name in het teken van de 
										clubbezoeken. En zoals ik al in een 
										eerdere maandbrief schreef, heb ik daar 
										erg van genoten. En om in familietermen 
										te blijven: ik voelde mij bij de clubs 
										telkens welkom als een zoon. Een zoon 
										waar naar geluisterd werd. Maar ook een 
										zoon die in verwondering (en 
										bewondering) aanschouwde wat zijn 
										familie allemaal wist te realiseren.
										 
										
										
										Ik wens iedereen zo´n 2e familie toe!  |