2017 Blog Marion van den Brink

Op zaterdag 23 september 2017 werd ik 67 jaar, een mooi moment om 3 dagen na terugkeer uit Santiago de balans op te maken en af te sluiten.

Gedurende deze tocht van 240 km heb ik mijn stappenteller aan gehad. Een teller die als stap 0,68m neemt. Een ding werd voor ons zeker, dat deze grootte van stap hier in een bergachtig landschap vol hellingen en dalingen kleiner zou zijn. Het aantal stappen dat we in 8 dagen gelopen hebben zijn er 364.083

Het weer heeft ons niet in de steek gelaten. Op 18 september, de laatste dag, een uurtje regen. Verder was het droog met temperaturen tussen 16 en 30 graden. Petje op!

Wat neem ik hiervan mee?

Voor mij was het een openbaring dat je lijf in plaats van 2 uur wandelen, ook 9 uur kan wandelen en met wat stops zo’n 11 uur achter elkaar in touw kan zijn. En met maar beperkte spierpijn en wat blaren, dat prima trekt.

Een tweede punt is je eigen instelling. Op het moment dat je denkt er bijna te zijn en je ziet dat er nog 10km afgelegd moet worden, is lastig. 10km is daar al gauw 3 uur lopen. Maar net als bij een marathon lopen zeg ik altijd: uiteindelijk loop je op karakter!

Aangezien wij hotels geboekt hadden, lagen een aantal hotels op enige afstand van de Caminho. Dat was lastig voor het rondbrengen van onze bagage via Tuitrans, backpack transport. Die geven alleen tassen langs de caminho af. Ook dat is op te lossen, maar vergt wat meer improvisatie en creativiteit.

Het voordeel van een hotel is dat het heerlijk schoon is en een goed bed heeft. Het nadeel is dat je er meestal minder backpackers tegen komt voor een praatje. Maar in het hotel waar we bij een Graaf logeerden, en voormalig burgemeester van het plaatsje, mochten we in het landhuis aanschuiven aan de dinertafel met de graaf zelf. Plakboeken met Koninklijke gasten kon je inzien. Dat is toch bijzonder en had ik niet willen missen.

Een ander aspect dat me opviel was de grote afwisseling in dit traject van landelijke paadjes door het bos, knusse weggetjes door gehuchten, maar ook kilometers lopen langs een provinciale asfalt weg.

Twee maal moesten we een vierbaans weg oversteken, waar zelfs een zebrapad op lag. En ja de auto’s stopten, weliswaar met piepende banden en op het laatste moment. Ook een ervaring!

Wat neem ik nog meer mee als ervaring?

Ik vond het meer dan geweldig door een simpele email en natuurlijk ook ondersteuning van de website van D1570 van de Rotary, om een fundraisingsactie op te kunnen zetten voor Polio. De Rotarians in d1570 weten dat ik al jaren bezig ben met dit project, 2 maal mee geweest met een NID en al jaren het ‘tulpenmeisje” voor de verkoop van de tulpenbollen ben. Dit jaar met concentratie op het buitenland.

Ook hier (buitenland) bezochten wij een Rotaryclub nabij Porto met een doosje tulpenbollen en promotie materiaal, en ze maken geld over op onze sponsorrekening of gaan bollen bestellen.

De laatste cijfers van de opbrengst zijn nog niet allemaal binnen maar ik kan vast verklappen dat dit boven de 6.000 Euro ligt en met de verdrievoudiging van Bill Gates maar liefs bijna 18.000 Euro oplevert! DANK, DANK, DANK aan alle sponsoren. Jullie ondersteuning heeft ons vleugels gegeven!

Slotfase van de Rotary End Polio Now loop van Porto in Portugal naar Santiago de Compostela in .Spanje

Vanmorgen stonden er slechts 15-16 km op het programma naar het eindpunt.

Gerard zette ons af van ons gehuurde appartement op de route en reed zelf door naar Santiago.

Daar werd de auto neergezet en liep hij ons tegemoet.

Lastig omdat de gele pijlen en markeringen allemaal op een kant van de palen staan. We hebben elkaar dan ook gemist en Gerard voegde zich na 2 uur terug en weer achter ons aan gelopen bij ons. En liep ook zo de 16 km.

Voor het eerst gedurende deze reis begon het flink te regenen. Poncho’s hielpen uitstekend. Soms is de route wat verwarrend omdat je 2 kanten op kan. Of lopen naast de snelweg of door het bos. Dat laatste is vaak wat langer maar veel leuker. Dus dat lopen we dan. Onderaan deze wegwijzers staan de kilometers vermeld die je nog van Santiago verwijderd bent!

Aangekomen rond 14.00 uur in Santiago wilden we ‘even’onze compostellla halen. Een rij van diverse gangen stond vol mensen. In totaal hebben we bijna 2 uur in de rij gestaan maar dan heb je voor 5 Euro ook je certificaat. 2 Zelfs, een met de afstand van 240 km en een met je naam.

Natuurlijk moest ook de Kathedraal bezocht worden (in reparatie) en de nodige foto’s ervoor genomen. Gerard, de man van Carla, fungeerde als fotograaf.

Een prachtige kathedraal volledig in de ban de bedevaartgangers. We willen graag langs deze weg alle supporters bedanken voor hun emails, likes, duimpjes, en prachtige bedragen die gestort zijn.

De laatste stand is nog niet bekend maar zeker is dat we nu ruim boven de 5.000 zitten en er komt nog steeds geld binnen. Daarna de verdrievoudiging door Bill Gates, dus zou dit 15.000 Euro zijn.

Op de een na laatste wandeldag een traject van Pontevedra naar Padron

Gerard, da man van Carla heeft zich vandaag bij ons gevoegd tijdens de wandeling. Hij loopt 2,5 km heen mee en loopt daarna terug naar de auto die we langs de Caminho geparkeerd hebben. Ons hotel lag er nogal ver vandaan. Carla en ik stappen ferm door en er zijn weer mooie uitzichten maar ook redelijke klims. Mijn voeten gaan langzaam wennen aan deze tocht. De linker voet is hersteld van de blaar maar de rechtervoet heeft er nog twee maar met wat pleisters en de juiste dikte van de sok, lukt het redelijk. Als we morgen ons doel bereiken na 8 dagen wandelen, denk ik dat ik net op stoom gekomen ben met mijn conditie.

Het is zondag dus zijn er Heilige Missen zoals in deze kerk. Inmiddels komen we al borden tegen met Santiago , dus het einde van de tocht nadert. Onderweg worden we nog benaderd door een security unit die zich bezig houdt met orde en veiligheid natuurlijk maar ook met een statistiek over waar alle Camino gangers vandaan komen en op welke plek/plaats ze blijven slapen vannacht. Mijn eigen zoon appte mij al dat daar de cookies van Google voor zijn. Tja…

Op de zesde dag een traject van Redondela naar Outeiro.

Elke dag maken we bijzonder dingen mee. Wij hadden een hotel op ruime afstand van de route (ivm oorspronkelijk het reserveren van een hotel die wel een hond accepteerde) en namen een taxi met onze bagage naar een hotel waar een koffer service onze tassen naar een volgend hotel zouden brengen. Het hotel waar we aankwamen was nog in diepe rust toen we daar om 7.30 uur met een taxi aankwamen. Dan laat je je reistassen achter met een envelop met geld voor de transport dienst en hoop je maar dat dit werkt. En dat (achteraf) ging goed!

Het is even wennen aan het een uur tijdverschil tussen Portugal en Spanje, daar is het een uur later wat betekent dat het dan nog donker is om 7.30 uur. Op pad en na een half uur naar een koffietentje om op te warmen. Het is hier veel kouder dan in Portugal!

Doordat het in Spanje frisser is en dit parcours redelijk vlak was (maar toch nog wel 3 beklimmingen en afdalingen) stappen we lekker door. Vroeg beginnen scheelt erg. In het bos komen we een koopman tegen die ons natuurlijk wat souvenirs verkoopt en een leukeren route door het bos dan langs de snelweg. En dat klopte ook. Dank.

Eindelijk dachten we eens iets anders te lunchen dat was oude broodjes van de avond ervoor en zaten om 12.30 uur Pontevera Preza de Leña voor een heerlijke lunch. Echter, de lunch startte pas om 14.00 uur. Tja, dus knabbelden we een uurtje later op een picknickplaats onze oude broodjes op.

Door het uitvallen van een rustige lunch zijn we relatief vroeg (16.30 uur) op de locatie waar we moeten zijn. Wat een heerlijk appartement, geregeld door Carla, met zwembad. Vanavond vliegt haar man Gerard ook binnen en zijn we nu morgen met drie personen. Carla staat nu (as we write) te kokkerellen in ons appartement met zwembad. En dan vergeten wij weer onze blaren en beslommeringen, spierpijn en gemiste planningen. En genieten van het leven.

Een traject van Tuido in Portugal naar Redondela in Spanje

Vandaag wat het echt buffelen, maar dat was bekend. We hebben rond de 40 km overbrugd en mijn voeten en tenen hebben een redelijke optater gekregen. De compete pleisters werken goed.

Vandaag de Spaanse grens over en enorm geklommen en gedaald.

Deze dag zit vol avonturen.

Het begon met de start om 7.00 uur en ons ontbijt was niet aanwezig. Toch lopen want we hadden 10 uur wandelen voor de boeg.

Toen kwam ik erachter dat het in Spanje een uur later was, dus er viel een uur wandeltijd af….

We kwamen een schaapherder tegen met schaapjes en verder was het rustig op de weg.

Het weer was goed maar de beklimmingen erg pittig. Onze bagage zou vervoerd naar een restaurant aan het einde van onze reis, maar aangekomen waren onze tassen niet. Carla vond ze in een ander cafe restaurant een straat verder. En zo hadden onze tassen met computer en huissleutel rustig in een bar gestaan…….De hele dag naast de deur aan de straat. Pfft alles goed gekomen.

Gisterenavond hadden we een pelgrims diner en voor 8 Euro hadden we een voorgerecht, wijn en hoofdgerecht. Kijk daar kan je nog eens extra voor uit eten gaan. Maar de bediening………..ik ben van de klantenservice maar een half uur op je fles wijn wachten, na 1 uur je maaltijd en uiteindelijk hebben het toetje laten zitten. Een enkele ober op een terras en redelijk vol restaurant. Enfin zo spreek je nog eens wat mensen van andere tafels die met hetzelfde ongeduld kampen. Mijn les op deze Camino is loslaten. Het is zoals het is. Maar voor 2 doorgewinterde projectmanagers jeuken je handen om hier een en ander te reorganiseren.

Morgen weer een uitdaging met de bagage. Alvast een voorschotje: we staan nu om 7.30 uur voor het hotel (16 september) voor het afgeven van de bagage voor het vervoer maar alles is dicht.

En omdat het een uur later is, is het hier nog donker. Vanavond horen jullie meer!

14 september 2017 blog nr 8

10 september 2017 blog nr 4

Vandaag vertrokken Carla en ik vanuit Amsterdam naar Porto in Portugal.

Met wat vertraging waren we in Porto.

Via onze camino app hadden we inmiddels vernomen dat Resie niet lekker was en pijn in de buik had.

Tegen de tijd dat we gingen boarden voor de vlucht bereikte ons het bericht dat Albert en Resie inmiddels in het ziekenhuis waren.

Om een lang verhaal kort te maken: Resie heeft een nierbekkenontsteking en zit nu aan de antibiotica. Maar geveld. Ligt in bed, voelt zich slap en niet lekker, heeft 38.5 koorts, dus even afwachten hoe dit gaat lopen.

Morgen starten Carla en ik samen de camino. Albert had nog zo netjes de pelgrims paspoorten gehaald. Morgenavond gaan Carla en ik naar het volgende hotel, en afhankelijk van de situatie volgen Resie en Albert ook.

Heel jammer dat we zo starten, maar het is niet anders. Hopelijk knapt Resie snel op en kunnen we later in de week samen oplopen.

Even geen gegevens over de sponsoring, morgen meer !

9 september 2017 blog nr 3

De weersvoorspellingen in Portugal zijn uitstekend voor wandelaars. In de ochtend rond de 12 graden en oplopend naar 22 graden. Uitstekend wandelweer.

Gepakt en gezakt. Mijn favoriete rugzak (ik heb er 5 ) die al Nepal gelopen heeft in 2002 , 4 weken, en een wereld reis van mijn zoon, opgefleurd met alle Rotary gadgets die ik nog had, en de tulpenbollen, tulpen dozen, tulpenfolders en de route natuurlijk, mijn camelbag met 1,5 liter water, de nodige Rotary speldjes, ook van ons jaar 2014-15, Light Up Rotary, gaan we allemaal de komende 10 dagen in de praktijk promoten.

Inmiddels staat de financiële teller alweer in het district 1570 op bijna 2000 Euro en rukt district 1560 ook op met inmiddels een toezegging van 500 Euro. Kortom, ons doel om polio de wereld uit te krijgen, wordt steeds breder gesteund. Hulde aan Rotary NL!

Morgen vliegen Carla en ik naar Porto waar Albert en Resie al kwartier gemaakt hebben en ons per auto ophalen. Fellowship ten top!

8 september 2017 blog nr 2

Counting down, nog 2 dagen te gaan. Vandaag stond een loop van minimaal 20 km op mijn programma of wellicht nog meer. Met hond Pip (die overigens niet mee gaat ) 10 km gelopen en de andere 10 km alleen met rugtas. En regen, regen, en regen. Een goed test voor mijn jack uit 2002, waarmee ik 4 weken door Nepal tot 5200 m heb gelopen. Waterdicht! Laatste aanvullingen aangeschaft, want goed materiaal is bij het lopen wel cruciaal. Goede broek, jack, ondergoed, sokken etc. windvanger en voor de hond Nina wat voor het onderhoud van zijn kussentjes onder zijn poten.

Ons team is allemaal 60+ en ik verklap een geheimpje alleen aan de lezer: wij laten onze bagagetassen van hotelletje naar hotelletje brengen. En dat scheelt. Want vandaag heb ik wandelend al mijn boodschappen gedaan en op de terugweg meegesjouwd, en dat is wel even andere koek! Mijn Leki wandelstokken (2) gaan mee, handig bij de afdalingen en ter voorkoming van knieblessures.

Voor het eerst ook een camelbag aangeschaft zodat je makkelijk vanuit je rugtas permanent kan drinken. Als je steeds moet stoppen om je drinkfles tevoorschijn te halen, dan doe je dat toch te weinig. ORS mee voor de nodige mineralen onderweg en natuurlijk Compeed om de eerste verschijnselen van blaren (die ik overigens nog nooit gehad heb, ook niet in Nepal) in de kiem te smoren. De sponsorteller staat nu 8 september op 1.765 Euro! DANK

6 september 2017 blog nr 1

Op alle fronten zijn Albert, Resie, Nina (de hond) , Carla en ik ons aan het voorbereiden op een waanzinnige tocht, die ons zeker nieuwe inzichten zal geven. Een voor mij staat vast: de afstand van 47,9 km op 15 september naar Redondela, zal in mijn geschiedenisboekje komen pffffffffffft.

We konden niet eerder een hotel vinden waar een hond welkom was.

Gelukkig bestaat de mogelijkheid in mijn paspoort om een vinkje te zetten bij te paard. Maar dan moeten we minimaal 300 km afleggen……………om de oorkonde te krijgen.

Naar aanleiding van mijn rondschrijven is er in 4 dagen al bijna 1.000 Euro gedoneerd voor Polio! Toppertjes zijn jullie lezers dan ook!

Vrijdag 8 september neem ik jullie mee op de voorbereidingen, en vooral : wat neem je wel en vooral NIET mee. Voor een vrouw een uitdaging.