Crisisheffing voor Rotary

De afgelopen week zijn vele belastingconsulenten, administratiekantoren en accountants gevoelig door de mand gevallen. In tegenspraak met hun meestal niet geringe uurtarieven hebben ze een fenomenaal stuk fiscaal broddelwerk afgeleverd: meer dan tienduizend bezwaarschriften tegen de crisisheffing. Kern van die bezwaren: de crisisheffing is in strijd met de mensenrechten.

Wat is die heffing ook alweer? Dat is de extra eenmalige belasting van 16 procent die werkgevers dit jaar moeten betalen over elke euro die ze meer dan 150.000 euro aan jaarsalaris betalen aan hun werknemers. De gedachte daarachter is van een welbekende linkse eenvoud: brede schouders kunnen zware lasten torsen. Het wemelt in het bedrijfsleven van bestuurders en managers die – in tegenstelling tot hun personeel – vele procenten salarisverhoging hebben gekregen, ook al zaten ze al vér boven de 150.000 euro. Daar wilde de minister van Financiën wel eens van meeprofiteren in deze crisistijden. Als werkgevers hun topkader ruimschoots kunnen belonen, dan kunnen ze daarvoor ook wel extra fiscaal worden aangeslagen, was de gedachte achter de eenmalige heffing.

Dat gaat natuurlijk niet zonder slag of stoot. Tegen zoveel Haagse graaizucht uit ruimhartig belonende bedrijfsschatkisten moest natuurlijk worden opgetreden. Meer dan tienduizend bezwaarschriften was het resultaat. Het tegenoffensief van accountants en belastingadviseurs bestond uit een schaamteloos beroep op de mensenrechten. De minister kan zich gelukkig prijzen met zoveel onbenul. Juichend zal hij de belasting door zijn belastingdienst laten heffen van werkgevers die zo knullig worden begeleid door hun fiscale adviseurs. Immers geen belastingrechter die de Europese Rechten van de Mens synoniem zal verklaren met bedrijfsbelangen. Een Europees Verdrag voor de Rechten van Werkgevers kennen we nu eenmaal niet. Het is een doorzichtig probeerseltje van wanhopige belastingadviseurs die graag facturen blijven schrijven voor hun opdrachtgevers. Je moet wat.

Nu heb ik niets tegen extra heffing van ruimhartig betalende werkgevers. Dan is er kennelijk genoeg geld in de bedrijfskas om zeer hoge salarissen en andere emolumenten te betalen. En zo’n heffing verzacht toch een beetje de pijn van het lagere personeel dat geen anderhalf ton per jaar uitbetaald krijgt maar wél een moedeloos makend uitzicht heeft op gedwongen ontslag, achterblijvende salarissen of hogere pensioenpremies.

Maar toch. Het had het kabinet gesierd als het even had doorgedacht over een verzachtende omstandigheid, resulterend in een mooie aftrekmogelijkheid op deze heffing. Want wat als er nu werkgevers tussen zitten die ruimhartig meebetalen aan goede doelen? Bedrijven die hun topmanagers af en toe uitlenen aan de voedselbank? Maatschappelijk verantwoord ondernemers die hun lokale Rotaryclubs extra sponsoren voor acties voor de allerarmsten, voor mensen met een ziekte of beperking of voor lokale cultuurprojecten? Was dat geen mooie aftrekpost geweest? Dat had misschien wat minder belasting opgebracht, maar wél een hoop sympathie én een extra stimulans voor het bedrijfsleven om een deel van de belastingheffing te verleggen naar de aanpak van lokale noden. Nu is het slechts betalen en bezwaarschriften indienen, over en uit.

Jammer hoor, van zo’n gebrek aan fantasie bij de overheid.