Koken voor dak- en thuislozen

13 februari 2016

Boerenkool

Ik heb de thermostaat op 21 graden gezet. Ik ben lekker warm en mollig, zeker na de hete douche van daarnet. Naast mijn laptop staat een glaasje koele witte wijn en ik heb een CD opgezet van mijn favoriete zangeres Enya. Knus en behaaglijk is het hier thuis, maar hoe zou het zijn met die groep mensen waarvoor we vandaag mochten koken. Met de dak- en thuislozen? Ze hebben in ieder geval een volle maag!

Om 1 uur kwamen we samen. We is: Wenneke, Jos, Jan en ik. We mogen gaan koken voor een daklozenproject in Arnhem, dat wordt georganiseerd door de gezamenlijke kerken in Arnhem. Wat gaan we koken? Het moet stevig zijn, goed kauwbaar en mag vooral niet meer kosten dan 70 euro. Wat? 70 euro en dat voor 40 personen? Een etentje met zijn tweeën in een restaurant kost al zo iets. We besluiten om boerenkool te gaan maken. 20 kilo piepers, 10 kilo boerenkool en 15 worsten. Met zijn allen in de auto naar Doorwerth. Er is daar een Lidl en een Jumbo. Daar moeten we toch zeker kunnen slagen. We verkennen de Lidl eerst. Aardappels en boerenkool zijn in de aanbieding en een worst kunnen we al kopen voor 88 eurocent.

Al gauw liggen onze manden vol. Jos heeft als specialiteit dubbel vla, maar een pak vanille en een pak chocola zijn goedkoper dan de dubbele variant, dus we denken dat we het toetje nog kunnen bekronen met een koekje.

Hilariteit alom wanneer we bij de kassa komen. Gaan jullie koken voor een weeshuis? Hoe dichtbij de waarheid was die grappenmaker. Op het scherm van de caissière kijk ik mee en zie de prijs langzaam oplopen, maar hij blijft steken op 77 euro en zes en zeventig cent. Het kan dus toch!

Al gauw zitten we in Arnhem de piepers te schillen. Vanuit het centrum is er gelukkig assistentie en binnen een half uur zijn alle aardappels gejast.

In grote pannen staan de ingrediënten op het vuur, maar het gaat langzaam. Het lijkt uren te duren, voordat het water kookt en een vrijwilligster van het centrum is het niet helemaal eens met onze manier van koken. Wenneke bakt 4 kilo dobbelsteen spekjes, Jos en Jan roeren in de grote boerenkoolpan en ik doe mijn best om 3 liter jus klaar te maken. Wanneer ik het water en het poeder toevoeg aan de gesmolten boter, verandert de massa in de pan in een dubieuze brij. Boter klontert. Zou het wat worden?

Tegen half vijf komt onze doelgroep binnen. Een groep van jong tot oud, de meesten niet slecht gekleed en zeker niet wat ik verwacht had. Ongeschoren, stinkende, veelal oudere mannen was mijn beeld. Maar wat zijn het : mensen zoals jij en ik. Sommigen hadden kinderen van me kunnen zijn. Wat is hun achtergrond? Waarom hebben ze dit leven?

Ondertussen stampen we de aardappels fijn, verwarmen de worsten en langzamerhand begint de massa in de pannen op stamppotboerenkool te lijken. Ook de jus ziet er wonderwel, jusachtig uit. De pastor komt met mijn jas naar me toe. Hing in de gang. Iemand had geprobeerd de jas te passen. Zag er zeker warmer uit dan zijn eigen jas. Stom, die had ik daar niet moeten hangen en bovendien meende ik dat mijn telefoon erin zat. “Zat” is het goede woord. Shit! Jos belt het nummer en langzaam loop ik door de zaal in de hoop mijn ringtone te horen. Wat dat laatste betreft, blijft het stil.

Voordat we mogen eten is er eerst een dienst van woord en gebed. Wij gaan tussen ze in zitten en zingen mee. Er is een nieuwe pastor en zij leidt de dienst die een mengeling is van kerkelijke rituelen. Een vleugje rooms, wat protestants, maar vooral kort en simpel. De meesten luisteren, een meisje van nog geen 18 ligt met haar hoofd op de tafel. Een vrouw is aan het appen. Weer een ander leest de krant en lost de puzzel op. Eentje tekent verwoed op een papier. Uit zijn borstzak steken een aantal potloden. Hij is misschien bezig met zijn oplossing voor de daklozen. Misschien wel een verlopen architect die zich aan het inleven is! Maar de meesten luisteren naar het verhaal uit de Bijbel, toen Jezus zich terugtrok in de woestijn om te vasten. Na een paar liederen worden kaarsen aangestoken en er daalt een rust over de groep neer. Na afloop staan we in een grote cirkel, leggen de handen op elkaars schouder en bidden het Onze Vader.

Dan wordt het tijd dat ze van onze kookkunsten mogen genieten. En het gaat er goed in. Een aantal komen terug voor nog een extra hap en de worstschaal raakt leeg. Ook het mooie toetje met dat elegante koekje erop gaat er in als gesneden koek . Afwassen hoeven we gelukkig niet, dat doen de vrijwilligers van het centrum en tegen zessen gaan we tevreden richting Oosterbeek. Tevreden omdat we het goed hebben, een huis, een kachel en vooral veel luxe.

Oh, ja. Tot mijn grote vreugde vond ik mijn telefoon in de auto en was ik ten onrechte wantrouwend geweest. Shame on me! Maar toch, een wijze les voor anderen om de jas mee te nemen naar de keuken en niet onbeheerd achter te laten. Niet in verzoeking brengen.

Oosterbeek, 13 februari 2016

Christiaan Tesink

Voor meer informatie: www.stichtingkruispunt.nl